Fouten maken, brrr. Voor een perfectionist met faalangst het grootste monster wat er bestaat. Mijn voorkeur gaat uit naar alles goed( lees perfect) doen en niemand kwetsen. Waar resulteert dit in? Nooit beginnen aan dingen waar ik de meeste kans loop om te falen, geen keuzes kunnen maken of eindeloos lang zitten mierenneu…. totdat ik ‘het’ voor mijn gevoel helemaal voor elkaar heb. Gevolg, het kost me teveel tijd, ik kom aan andere dingen niet toe en aan het einde van de rit blijkt dat ik een heleboel steken heb laten vallen op een ander vlak. Tevreden zijn met een 7, Ik? Het afgelopen jaar versneld studeren in deeltijd, werken én leven zou een achtbaan van al het bovenstaande worden. Met angst en beven begon deze, toen 54-jarige, als ‘oma’ van de klas aan deze uitdaging. Om mezelf alvast in te dekken, begon ik in de zomervakantie met het leren van de anatomie van een werveltje aan de rand van het ziekenhuisbed van dochterlief, die na een ongelukkige kitesurfstunt met een onderbeen aan gruzels, lag te wachten op een operatie. Na 3 dagen zat het werveltje er nog niet in. Wat moest dat worden met mij en al die jonge frisse studenten? De angst sloeg direct toe. Tegen de tijd dat het herfstvakantie was, was ik op. Eén brok zenuwen, niet in staat om fatsoenlijk te slapen, te mediteren, laat stáán te relativeren. Miss Perfect had een week nodig en de steun van haar wijze partner om weer een beetje mens te worden. Dit kon niet langer zo. Na de eerste serieuze goede cijfers kreeg ik wel een beetje vertrouwen, maar daar ging het eigenlijk niet om: het was juist zo belangrijk dat ik ook vijfjes-bestendig ging worden. Toeval bestaat niet: Op Schiphol sprong mij een boek in het oog: ‘de kracht van de kwetsbaarheid’ van Brené Brown. En dat was mijn redding!. Kwetsbaar zijn in mijn relatie, ja, dat kon ik wel. Kwetsbaar zijn naar mijn omgeving, oef dat was een ander verhaal. Schaamtebestendig worden KAN, is uit onderzoek gebleken. Yeah! En ook heel fijn om te weten: we worstelen allemaal met hetzelfde in meer of mindere mate. He, he, het hoge woord moest eruit in november. ‘Ik heb faalangst, het lukt me niet eens om Miss Goed Genoeg’t te zijn en ik sta hier nu klaar om mezelf klaar om mezelf te laten fileren door jullie’. Dat deed ik niet meteen in de krant, maar voor mijn klas, wel een veilige omgeving, dat moet gezegd worden. En de reacties waren hartverwarmend. Opeens was ik deel van de klas, kreeg ik support en verrassend: wat ik als wanprestatie beoordeelde, viel in de ogen van anderen ook nog reuze mee. Het beeld wat ik van mezelf had en heb, blijkt steeds maar niet te stroken met wat anderen beleven. Wat een opluchting! Ik blijk goed genoeg te zijn. Oh, ik heb het afgelopen jaar zoveel lessen geleerd, zoveel losgelaten, zoveel overwinningen op mezelf behaald, zoveel mooie mensen leren kennen die ook zichzelf overwonnen. Een medestudent zei tegen me: Is het nou eens afgelopen met die eeuwige zelfkastijding? Ik ben er nog niet van af, maar ik ben wel 5 tentamenrondes verder, talloze overwinningen en nederlagen verder, ben er sterker en rustiger uitgekomen met meer vertrouwen in mezelf! Hoe grotere de angst, hoe meer moed ik kan ontwikkelen.